μια μαμα πρωτου πεθανει!!!

[mariamary]

Οταν πεθανε η μητερα μου ολοι ελεγαν "τον καημενο εμεινε μονος με ενα μικρο παιδι τι θα κανει?" (γιατι τα αδερφια μου ηταν ηδη πολυ μεγαλυτερα και ηταν φευγατα χρονια απο το σπιτι), κανεις δεν ειπε "την καημενη πεθανε τοσο νεα δεν μπορεσε να δει το παιδι της να μεγαλωνει"
Κι ομως κι εγω μεγαλωσα κι ολοι βρηκαμε το δρομο μας και βαλαμε την απουσια της στη ζωη μας, μαθαμε, συμβιβαστηκαμε, η μαμα μου ομως εχασε παρα πολλα πραγματα και ας ηταν εκει οπως μου ελεγαν παντα, δεν μπορουσε ομως να με αγκαλιασει, ουτε να μου χαμογελασει.
Οποτε για αυτο ξαναλεω αλι σ'αυτον που φευγει.

Γωγώ λυπάμαι ειλικρινά παρά πολύ. Το κενό της μητέρας δεν μπορεί να το αναπληρώσει κανένας, ούτε συγγενείς ούτε φίλοι ούτε τα λόγια που ακούς στην θεωρία να σου λένε .
Εγώ και μόνο στην ιδέα ότι θα χάσω κάποια στιγμή την μητέρα μου με τρελαίνει, γιατί σε κάθε δύσκολη στιγμή τις ζωης μου αυτή είναι διπλά μου πάντα.....

Με συγκίνησες πάρα πολύ με τα λογια σου,

[anna-maria]

Η kουμπαρα μου πεθανε τωρα το καλόκαιρι(πολλοι το ξερουν μεσα απο εδω} μολις γεννησε διδυμα και τα αφησε 11 ημερων απο κοπη της κεντρικης αρτηριας της καρδιας και το χειροτερο πεθανε στα χερια του μεγαλου της παιδιου καθως τον αλλαζε πανα, τον εναμισι χρονων γιο της.Αφησε τρια παιδακια ορφανα.Ηταν 31 χρονων.Πολυ ομορφη και γεματη ζωη.Ηταν η καλυτερη μου φιλη και τη βλεπω συνεχεια στον υπνο μου να μου λεει για τα παιδια της.Ειναι οτι χειροτερο.Μου λειπει πολυ αλλα συνεχως συνεχως σκεφτομαι τα μωρα και τον γιο της που του ειχε τρελη αδυναμια και ακομη την αναζητα και το κακο ειναι οτι οταν βλεπει εμενα γιατι μοιαζαμε φοβερα ,ουτε με την αδερφη της δεν εμοιαζε τοσο με κοιταει στα ματια σαν να με ρωταει γιατι?

[πελοπας]

Για τους νεκρούς δεν ξέρουμε αποδεδειγμένα τίποτα.
Δεν γνωρίζουμε εάν η ζωή συνεχίζεται ή εάν μας βλέπουν ή εάν συνεχίζουν να έχουν συναισθήματα ή εάν καταλαβαίνουν ποια ζωντανά πρόσωπα είναι συγγενείς τους ή ή ή ή ή.........
Είναι πολλά τα "ή"
Όπως και πολλές υποθέσεις που κάνουν οι ζωντανοί άνθρωποι, όπως εάν ζούσε ο πατέρας μου ή η μητέρα μου θα έκανε αυτό ή εκείνο ή θα χαιρόταν και θα καμάρωνε μαζί μου ή θα χαιρόταν για εμένα και την δική μου οικογένεια ή θα χαιρόταν τον καινούριο εγγονό της (που δεν πρόλαβε να τον δει ποτέ) κ.α.
Είναι φιλοσοφικό θέμα και θέμα πίστης.
Συνεπώς όλα όσα περιγράφηκαν είναι συναισθήματα, προβληματισμοί και υποθέσεις ζωντανών ανθρώπων.
Το σίγουρο είναι ότι ο πόνος, η δυστυχία, η απελπισία είναι χαρακτηριστικό των ζωντανών ανθρώπων.