Η γάτα μέσα στο κουτί με το θανάσιμο δηλητήριο το υδροκυάνιο .. λοιπον ο κύριος Σρέντιγκερ προετρεπε τους μαθητές του να φιλήσουν ένα κορίτσι για να δουν για πότε σταματά ο χρονος να κυλάει .. Αυτός επινόησε και το πειραμα της γάτας. (γιατι της γάτας τώρα κι όχι του σκύλου.. οπαδος του ποδόγυρου.. επομένως γατοφιλος.. )
Προσπάθησε να κάνει κατανοητή την λεγόμενη «κβαντική υπέρθεση» σε μακροσκοπικό επίπεδο.. στην καθημερινή μας ζωή δηλαδη..
Συμφωνα με το πειραμα οι πιθανότητες είναι 50-50. Δηλαδη 50% να ελευθερωθει το υδροκυάνιο και να πεθάνει η γάτα και 50% να μην συμβεί τίποτα και η γάτα να χαίρει άκρας υγειας ..
Μέχρι όμως ν΄ανοιξουμε το κουτί για να δουμε τι κάνει η γάτα σύμφωνα με την κβαντική θεωρια και τους κανόνες της έχουμε τη λεγόμενη «υπέρθεση δύο καταστάσεων» . Δηλ στην ουσία δύο συμπαντα, το ένα με την ζωντανή γάτα κι ένα με την νεκρή γάτα.. Επειδή προτού ανοίξουμε το θάλαμο δεν μπορούμε να ξερουμε τι συμβαίνει για μας η γάτα δεν είναι ουτε ζωντανή ούτε νεκρή..
Εκνευριστική αυτή η απροσδιοριστία θα μου πειτε ..
Θα θέλαμε να γνωριζουμε τι συμβαίνει πάντα κι αυτή η φυση μας το απαγορεύει ..
Ασε που παρατηρώντας κάτι το επηρεάζουμε συνεχώς .. πχ αν φοραω γιαλιά ή όχι κατά πόσο επηρεάζεται η παρατήρησή μου απ΄αυτό .. απ΄ότι αν τα αφαιρέσω ..
Και παρατηρήσω το ίδιο πειραμα ανευ …
Απ΄την άλλη η λέξη θεωρία .. προέρχεται από το θεώμαι .. όπως άλλωστε και το θέατρο..
Θεωρια .. το θεατρο του μυαλού δηλαδη .. Μια θεωρία που δεν διαφέρει και πολύ από μια θεατρική παράσταση..
Θα μου πειτε τι σχέση εχει το παράδοξο με μας.. Μα ειμαστε συνέχεια αναγκασμένοι να βασιστουμε σε παράδοξα … στην ουσία δεν μα διδάσκει κατι παραδοξο ή παράλογο .. μας δίνει πιθανές εκδοχές ..
Συνήθως βλέπουμε τα πραγματα με να μοναδικό τρόπο .. για μας τους ανθρωπους λέω ..
Όταν βλέπουμε κάτι αυτό γινεται πραγματικότητα.. τουλάχιστον για οσο το παρατηρούμε ..
Απ΄τη στιγμή που παρατηρείς κάτι το οριζεις κι όλας ..
Αλλα αυτό δεν αποκλειει την πιθανότητα να υπάρχουν και να λειτουργουν παράλληλα κι άλλες καταστάσεις που εμεις δεν βλέπουμε ..
Απ΄την άλλη το σύμπαν διατηρεί κάποια τάξη .. για αυτό δεν καταστρέφετε..
Ισχύουν κάποιοι κανόνες ..
Πχ ανεβάζοντας τη θερμοκρασία αλλοιώνεις τη δομή πχ σε δύο αέρια ένα άτομο νατρίου διαφέρει από ένα άτομο νέου.. το ένα μέταλλο το άλλο αέριο.
Σε υψηλή θερμοκρασία εχει αποδειχτεί ότι και τα δύο γινονται αέρια και το νάτριο και το νέον δε διαφερουν πλέον ..
Υπάρχει όμως και το σύμπαν της γάτας... στο συγκεκριμένο μπορούμε να έχουμε και χρόνο και χώρο... Δύό έννοιες σχετικές όμως... Για να ορίσουμε το "γεγονός" αν θελεις ως ενα σήμειο θα πρέπει νά εχουμε το χώρο και το χρόνο. Τότε δυο γεγονότα που συμβαίνουν την ίδια στιγμή σ΄ενα συγκεκριμένο συστημα αναφοράς καλλιστα μπορούν σέ αν αλλο σύστημα αναφοράς να συμβαίνουν το ένα πρίν ή μετά το άλλο..
Επομένως δεν υφισταται καμία (αιτιακή) σχεση μεταξύ τους που θα τα "συγχρονολογούσε" ... και τα συνέπεια να ειναι αχρονα....
Ενας αλλος παράγοντας ειναι και η κίνηση όσο πιο γρήγορα κινειται κάτι τοσο περισσότερο διαρκεί ....
Η θεωρία της σχετικότητας βασίζεται σ΄ενα μεγάλο βαθμό σ΄ενα σταθερό και απόλυτο μέσο μέτρησης ... ποιο ειναι αυτό ... το φως και η ταχύτητά του...
Τίποτα λέει δεν μπορεί να ΄πάει γρηγορότερα απο το φως και τίποτα δεν μπορεί να προστεθεί στην ταχύτητά του..
Ενα δισεκατομύριο ογδοντα εκατομμύρια χιλιόμετρα που διανύει το φως την ώρα παραμένουν εσαεί σταθερά και ανεπηρέαστα απο την θέση και την κίνηση του παρατηρητή..
Δεν ειναι παράξενο το ότι μιλώντας για θάνατο μιλάμε για σκοτάδι και απώλεια φωτός ...
Βλέπεις τι ήθελε να πει ο μπαγάσας ο Σρέντιγκερ κατάφερε μ' ενα απλό παραδειγματάκι να σκιαγραφήσει όλη την παραξενιά της ύπαρξής μας ..
Εγω τώρα που σου γράφω ειμαι ζωντανή.. όμως δεν ξέρεις αν τη στιγμή που θα διαβάζεις τις γραμμές αυτές ειμαι ακόμα .. μπορεί να ειμαι και νεκρή..
Ετσι ειμαστε συγχρόνως και ζωντανοί και νεκροί ή δεν ειμαστε ούτε το ένα ούτε το αλλο...Ολα εξαρτώνται απο τον παρατηρητή .. κι αυτος εξαρτάται απο το μυαλό του .. ή ακόμα και απο το μάτι του ... απ΄τα γυαλιά που φοράει ..
Θα μου πεις στην φύση τα πράγματα ειναι πιο απλά .. Ο θανατος ειναι μια μορφή κενού.. Ειτε δεν ειναι οριστικός ειτε δεν υπάρχει .. Πως γινεται αυτο . Μα για τον απλούστατο λόγο πως όσο και να μας βολεύει .. κενο δεν υπάρχει .. Δεν θα το συναντήσουμε πουθενά , οσο κι αν το αναζητήσουμε .. Ας πούμε οι Ελεάτες νομίζω αρνιόνταν την κίνηση , επειδή προυποθέτη κενό χώρο.. Το "κενό" όμως για μας όπως και για κεινους ειναι ανύπαρκτο ή ειναι δημιουργημα του μυαλού μας.. Στην ουσία ο "κενός " χωρος ειναι μη-κενός... Μια "σούπα' αν θέλεις ύλης και αντι-ύλης που βρίσκεται σε διαρκή αναβρασμό..
Επομένως το "τίποτα" που καλιστα μπορεί να θεωρηθεί πως ειναι ο ΄θάνατος ως μια μορφή καθολικής ανυπαρξίας ειναι κάτι που περιμένει να γίνει ... ειναι το μηδέν του παντός...
Καταλαβαίνεις όμως τι σου λεω άν σκεφτείς πως οτιδήποτε προστεθεί στο μηδέν αυτοματα το εξαφανιζει η μηδενίζει ..
Και στην κβαντική μηχανική, σύμφωνα με την αρχή της απροσδιοριστίας που διέπει τα σωματίδια, το αθροισμα του παντός ειναι και πάλι το μηδέν...
Ο λόγος ειναι οτι κάθε σωματίδιο διαθέτει αναγκαστικά και το αντισωματίδιο του ... που στην ουσία εινιαι το ίδιο σωματίδιο συμπεριφερόμενο διαφορετικά .. Πχ οταν ενα σωματίδιο ταξιδεύει και κινειται προς το μέλλον ,την ιδια στιγμή το αντισωματιδιο του ταξιδεύει ανάδρομα στο παρελθόν... Που σημαίνει ότι ο θάνατος ακολουθεί τη ζωή , αλλα μπορεί να προηγείται αυτής...
Ενα αρνητικό φορτίο που ταξιδεύει στο παρελθόν ισοδυναμεί μ' ενα θετικό φορτίο που κινειται προς το μέλλον. Α καταργουσαμε την τυραννία του χρόνου και ζητούσαμε την καταργηση της αιτιοκρατικής σχεσης των γεγονότων .. τοτε γέννηση και θανατος θα συνυπήρχαν απο την πρώτη κιόλας στιγμή
ΟΠως ο γέννησή μας αποτελεί την πύλη που οδηγει στο θάνατο έτσι και ο θανατος εμπεριέχει ηδη την αναγέννησή μας..
Σίγουρα δεν πρέπει να μας τρομάζει η διαπίστωση της κβαντικής θεωρίας ότι το άθροισμα του παντός ειναι το μηδέν... απο το 1905 γνωρίζουμε ότι ενέργεια και μάζα είναι εναλλάξιμες μορφές. Αν υποτεθέι ότι μια ποσότητα ενέργειας κάπως, κάπου, κάποτε χάνεται, αύτή η απώλεια εξισορροπείται απο μια ισοδύναμη ποσότητα μάζας που κερδίζεται , ετσι ωστε το συνολικό άθροισμα να ειναι πάντα σταθέρό, έστω μηδέν...
Απλά δηλαδή αλλάζει μορφή..
Από τη μια τώρα αν κάτι είναι νεκρό, θα πεί πως κάποτε ζουσε…
Και πως μπορείς να δεχτείς τη ζωή… υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που πιστευουν ότι είναι ζωντανοι αλλα στην ουσία είναι νεκροί .. απλώς δεν το γνωρίζουν..
Κάποτε πρέσβευα ότι μόνον με την κατάκτηση της σοφίας, μόνο με τη γνώση και την κατάκτηση της αλήθειας ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να ξεπερασει τους φοβους του για το αύριο και για την έμφυτη αγωνία του για τον θανατο…
Ακουγα όμως κι απόψεις ότι μονο με τη λυτρωτική επίδραση της ηδονής, με το ανεξέλεγκτο σέξ μπορει να γαληνέψει η κατατρομαγμενη μας ψυχή. Μονο με την απολυτη απόλαυση της ηδονής την πλήρη ικανοποιηση και των πιο βάρβαρων ΄και αχαλιναγώγητων ένστικτων μας μπορεί ν΄απαλλαγούμε από το αποπνικτικό σφιχταγκάλιασμα του θανάτου, του φόβου που μα τρωει τα σωθικά πολύ πριν πεθάνουμε. Μονο όταν αισθανόμαστε αποστραγγισμένοι απ΄όλες τις ορμές μας, μονο τότε η ζωη πια δεν εχει νόημα. Τοτε ειμαστε ικανοί όχι μονο να σκοτώσουμε διχως ενοχές κι ενδοιασμούς αλλα και να πεθάνουμε άφοβα, με ψηλα το κεφάλι.
Αντίθετα όποιος γνωριζει ότι δεν έχει προλάβει να γευτεί τις ηδονές που θα μπορουσε να χαρεί ο άνθρωπος , τοσο πιο πολύ θα κλαψουρίζει όταν ερθει η ώρα να σταθεί μπροστά στο εκτελεστικό αποσπασμα. Τότε όμως ο θανατος θα τον έχει κατατροπώσει …
Στην ουσία όμως ο έρωτας μόνο το φοβο της μοναξιάς είναι σε θέση να ξορκισει .
Από το θάνατο και το γκρέμισμα σ΄αυτόν ο έρωτας ουδέποτε μπορεσε να μας προστατέψει ..
Οσο κι ανα το επιθυμούμε, ο θάνατος με ξόρκια δεν πολεμιέται .. Είναι κάτι χειροπιαστό, κάτι ανεξάντλητο..
Δεν αρνούμε την «παραδεισένια» υποσταση του έρωτα .. ισα ίσα αλλα ο ερωτας κυριαρχεί πάντα σε φυσική συνάρτηση με το θάνατο.Ο έρωτας κι ο θάνατος εν και τω αυτό..και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να υπάρξει έρωτας δίχως θανατο..Γι αυτό άλλωστε είναι πιο εύκολο να πεθάνεις για κάποιον που αγαπας παρα να ζήσεις μαζί του.. Ρομαντική αντίληψη θα πεις
Ισως πραγματικά κάποιες ιδέες πεθαίνουν όταν γινονται λέξεις ..
Φευγαλέες σκέψεις .. φευγαλεες στιγμές κλεμμένης αιωνιότητας.. σαν το φιλι των μαθητών του Σρέντιγκερ.. όπου οι μυλόπετρες του χρονου σταματουν το αλεσμά τους..
Χρόνος κινούμενη εικόνα μια ακίνητης αιωνιότητας..
Τι μας εμποδιζει αλήθεια να διασχίσουμε το ποτάμι του χρόνου κατά πλάτος;;;
Αν κι εφόσον το μήκος του χρόνου είναι «άπειρο» αν ο χρόνος δεν έχει ηλικία, εξίσου άπειρη δεν είναι και η εγκάρσια επέκτασή του … δηλαδή το πλάτος του;;;
Μια δίχως τέλος επανάληψη της ίδιας στιγμής που μας επιτρέπει να μένουμε ακίνητοι στο χρόνο καθώς μεταβάλουμε την θέση μας στο χώρο … . κάτι σαν τη μέρα της Μαρμότας νομίζω..
Απ΄’ την άλλη ένας παράγοντας που πρέπει να λαβουμε υποψην μας είναι ο νόμος του τρία … δηλαδη ότι υπάρχει είναι αποτέλεσμα της συμπτώσεως και της δράσεως στο ίδιο σημείο και ταυτοχρονα τριών δυνάμεων : της παθητικής, της ενεργητικής και της δυνάμεως εξουδετερωσης .. Οι τρεις δυνάμεις που αντανακλουν τους βασικους όρους της δημιουργιατ του Σύμπαντός. Πχ, Η παθητική δύναμη προέρχετε από τη στατική πχ. ο χωρος ενώ η ενεργητική δυναμη προέρχεται από μια δυναμική πχ. το χρόνο τέλος έχουμε και τη δύναμη εξουδετέρωσης που εξασφαλίζει την Ισορροπία του Συμπαντος .. μα θα μου πειτε και οι τρεις είναι ενεργητικές δυνάμεις .. ναι έτσι είναι απλώς δινουμε ονομα για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για αυτές μεας από αιωνιες διεργασίες ..
Πχ ένα παράδειγμα σε επίπεδο ανθρώπινο.
Αντρας (ενεργητική δύναμη) + γυναίκα (παθητική δύναμη) και ή ερωτική πράξη ( αγάπη, ερωτας κλπ) σαν δυναμη εξουδετέρωσης … όταν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες .. τοτε η συλληψη είναι δυνατή .. πχ θα μπορούσε να τεθει η συλληψη σαν συλληψη μιας ιδέας , ενός πονήματος .. κλπ.
Αν το παραπάνω το δούμε σαν δράση .. (τη γέννηση ενός παιδιού, μιας ιδέας κλπ)
Αναγκαστικά θα έχουμε και μια αντίδραση εφαρμοζόμενη σε οποιαδήποτε σημείο, οποιαδήποτε κόσμου .. αναγκαστικά αντισταθμίζεται .. κι έτσι μπαίνει το μεγάλο προβλημα του θανάτου .. Μήπως όπως η ζωή γεννιέται από τη διατάραξη , ετσι κι ο θάνατος προκύπτει αναγκαστικά από την αρχή της Ισορροπίας ;;;;
Το λοιπόν,τι λέει το πείραμα;Λίγο πολύ το περιέγραψε ο φίλος ATARGATIS αλλά θα ήθελα να το κάνω λίγο πιο ξεκάθαρο.
Το παράλογο της κβαντικής μηχανικής -κατά τον Schroedinger- είναι πως παίζει με τις πιθανότητες.Δηλαδή σε αντίθεση με την κλασσική μηχανική(βλέπε Νευτώνια Μηχανική) δεν μπορείς να γνωρίζεις με ΤΕΛΕΙΑ ακρίβεια που βρίσκεται το υλικό σωματίδιο.
Παρά μόνο την μέση τιμή της θέσης όλων των πιθανών θέσεων που μπορεί να λάβει.Και το ίδιο συμβαίνει με όλες τις μετρήσιμες ποσότητες στην κβαντική μηχανική.
To περίεργο δε είναι το ακόλουθο:
Έχεις την γάτα μέσα στο κουτί με το υδροκυάνιο.
Και δεν γνωρίζεις αν είναι ζωντανή ή νεκρή.
Μέχρι να ανοίξεις το κουτί,η γάτα είναι νεκροζώντανη.
Μπορει να'ναι ζωντανή ή νεκρή με 50% πιθανότητα.Σωστά;Σωστά.
Ε λοιπόν το ηλεκτρόνιο(μια κβαντική "γάτα") συμπεριφέρεται παράξενα.Είναι ΚΑΙ νεκρό ΚΑΙ ζωντανό.Και αυτό μέχρι να ανοίξεις το κουτί και δεις τι είναι η γάτα.Νεκρή ή ζωντανή;Δηλαδή τι τιμές έχει το σύστημα [ΓΑΤΑ] ;
Και αυτή είναι η ιδέα της κβαντικής μέτρησης παιδιά.Από την στιγμή που αλληλεπιδράσει ο εξωτερικός παρατηρητής με το σύστημα ([ΓΑΤΑ]) τότε αυτό ΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ να πάρει μια τιμή από όλες τις πιθανές.Και έτσι καταστρέφεται αυτό που αποκαλείται υπέρθεση καταστάσεων.Γιατί από όλες τις καταστάσεις ,πηγαίνουμε σε μία και μοναδική.
Αλλά ως τότε,μπορεί να έχει οποιαδήποτε από αυτές.Ακόμη και όλες,μαζί.
Δεν το χωράει ανθρώπου νους αυτό.Εξ ου και η απέχθεια του Erwin προς αυτό το κατασκεύασμα,και η ρήση του μεγάλου Φυσικού του 20ου αιώνα Feynman.
Κανείς δεν φαίνεται να την καταλαβαίνει πραγματικά αυτήν την θεωρία.Και όμως ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ!
φωτογραφίες:
http://nobelprize.org/physics/laureates ... r-bio.html
http://nobelprize.org/physics/laureates ... n-bio.html
περί πειράματος:
http://www.phobe.com/s_cat/s_cat.html
http://www.lassp.cornell.edu/ardlouis/d ... hrcat.html
http://www-groups.dcs.st-and.ac.uk/~his ... inger.html
