Δημοσίευση
από Vassiliki » 17 Φεβ 2009, 12:52
Καλημέρα.
Όταν ήμουν περίπου επτά χρονών ο μπαμπάς μου θέλοντας να με ευχαριστήσει , με πήγε σε ένα τσίρκο.
Στην αρχή χαιρόμουν πολύ και γελούσα συνέχεια με τους κλόουν. Τα έβρισκα όλα τόσο διασκεδαστικά.
Στη συνέχεια καθώς το πρόγραμμα προχωρούσε και παρουσιάζονταν διάφορα ζώα άγρια και μη , κάτι άρχισε να με απωθει.
Είδα τα σκυλάκια να παίζουν περπατώντας πάντα στα δύο , σαν ανθρωπάκια , τους ελέφαντες ολόκληρα τέρατα να στηρίζουν το βάρος τους κατακόρυφα στο ένα τους μπροστινό πόδι (δοκιμάστε να κάνετε την στάση τους και θα πονέσετε χωρίς να ζυγίζετε ένα τόνο), τις μαιμούδες με τα λαμέ ξεδιάντροπα φορεματάκια,καμιά δεκαριά άλογα να καλπάζουν σχεδόν σημειωτόν αφού δεν τους χωρούσε η πίστα (που στα δικά μου μάτια έμοιαζε τότε με ρωμαική αρένα) . Ο ήχος από το μαστίγιο του θηριοδαμαστή ήταν το τελειωτικό χτύπημα για να βάλω για τα καλά τα κλάματα. "Φοβήθηκε τις τίγρεις το παιδί" θα είπαν σίγουρα οι μεγάλοι.
Για όσους πήγαν ή πηγαίνουν τα παιδιά τους στο τσίρκο με την εντύπωση ότι θα τα κάνουν να διασκεδάσουν θα ήθελα να πω ότι τα παιδιά είναι σε θέση να
αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε εμείς και η αθώα φύση τους τα σπρώχνει πάντα προς την απέχθεια σε οτιδήποτε εναντιώνεται στη φύση την ίδια.
Ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω τον φρίκη του ήχου από το μαστίγιο και τα κόκκαλα των ζώων που πετάγοταν από την πείνα.
Επίσης φοβάμαι οτιδήποτε έχει σχέση με τους κλόουν , τις μάσκες και τα καρναβάλια γενικότερα.
Θα προτιμούσα να είχαμε πάει με τον μπαμπά στο πάρκο και να κάναμε μαζί κούνια και τραμπάλα.
«Μόνο όταν το τελευταίο δέντρο έχει πεθάνει, το τελευταίο ποτάμι έχει δηλητηριαστεί και το τελευταίο ψάρι έχει πιαστεί θα καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να φάμε λεφτά». Παροιμία των Ινδιάνων Cree
τελικά είμαστε πιό ζώα και από τα ζώα, ε;;; Δίκιο έχεις... Δυστυχώς... Είναι οι περιπτώσεις στις οποίες πάντα αύχομαι να είχαμε άδικο... Να ήταν αλλιώς τα πράγματα... Λίγο καλύτερα... 